πόληLiNes

"Σκέφτομαι όλα αυτά τα σκοινιά και τις άγκυρες που κρατάνε τα πλοία δεμένα στο λιμάνι και νομίζω πώς κάπως έτσι είμαστε και εμείς μέσα στην πόλη. Τεράστια αόρατα σκοινιά μας συνδέουν μαζί της. Με σταθερά σημεία της, αλλά και με "μεταβλητά", με τους ανθρώπους της. Και όλη η πόλη μοιάζει με έναν τεράστιο ιστό από τέτοια σκοινιά που μπλέκουν μεταξύ τους. Άλλα πιο δυνατά αγκυροβολημένα και άλλα λιγότερο..."
Η ιδέα διαμορφώνεται με αφορμή αυτή τη σκέψη. Η προβλήτα της Αγ.Νικολάου παύει να έχει τη σημερινή της χρήση. Ωστόσο εξακολουθεί να αποτελεί ένα "χωροχρονικό" όριο, στοιχείο το οποίο την προσδιορίζει και έτσι διατηρεί. Είναι ένας χώρος εκτόνωσης, ένας χώρος φυγής. Είναι κάτι το ασταθές και μεταβλητό, μιας και τοποθετείται πάνω στη θάλασσα και βρίσκεται σε άμεση επαφή με αυτή. Για αυτό ανακατασκευάζεται, και το σκυρόδεμα, δίνει τη θέση του σε ξύλινες σανίδες που επιπλεόυν πάνω στο νερό. Η δομή τους επιτρέπει στον κυματισμό να τις παρασύρει και το μόνο που τις κρατάει "δεμένες" στην πόλη είναι η μεταξύ τους σύνδεση και τα τρία σκοινιά. Καθένα αντιστοιχεί σε μια έννοια: μεταφορά, κίνηση, στάση. Έτσι η πλωτή προβλήτα "δένει" από τη μια μεριά σε σταθερά σημεία της πόλης [Αγ. Νικολάου~κίνηση, πλ.Γεωργίου~στάση, Γούναρη~μεταφορά] και από την άλλη ακουμπά σε ένα πιο σταθερό, ενιαίο διάδρομο, από σκυρόδεμα, που δίπλα του προσαράζουν τώρα τα μικρά καράβια.
Ολόκληρη η πόλη έχει "ανακαλύψει" ξανά τη θάλασσα που τη βρέχει. Η περίφραξη έχει φύγει και η παραλιακή οδός του λιμανιού έχει μετατραπεί σε δρόμο περιπάτου. Αλλά η προβλήτα δεν είναι μόνο αυτό. Επιδιώκει να συγκεντρώσει όλα εκείνα τα συναισθήματα που νιώθει κανείς σήμερα καθώς την διασχίζει...
βαρβάρα βαλάκου